Przedsiębiorcy rozliczający podatek w zeznaniu rocznym CIT-8 szukają możliwości obniżenia podstawy opodatkowania i już kolejny rok mogą korzystać z opcji podwyższonych kosztów podatkowych ze względu na zatrzymany/zamrożony kapitał. Wdrożone rozwiązanie prowadzi do wyrównania podatkowych uprawnień związanych z finansowaniem zewnętrznym w postaci pożyczki lub kredytu oraz z tworzeniem kapitałów samofinansowania. Warto zastanowić się nad ewentualnymi korektami zeznań za lata ubiegłe, jeśli nie skorzystano z tego rozwiązania.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. art. 15cb ust. 1 ustawy CIT, w spółce za koszt uzyskania przychodów uznaje się również kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty:

1. dopłaty wniesionej do spółki w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach

lub

2. zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy spółki.

W ramach powyższej regulacji dopuszczalne jest również skorygowanie wstecz rozliczenia rocznego CIT-8 i uwzględnienie w nim kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 15cb ust. 1 ustawy CIT (stanowisko zaprezentowane m.in. w interpretacji Dyrektora KIS z 14 września 2023 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.285.2023.1.AS).

Kwota 750 000 zł jest maksymalną kwotą kosztów uzyskania przychodu z omawianego tytułu jaką spółka – podatnik podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznać może łącznie w trzech latach podatkowych, w których korzystać będzie z art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT (maksymalnie rocznie jest to 250 000 zł). Wysokość kosztu uzyskania przychodów z tytułu tzw. hipotetycznych odsetek powinna być ustalana przy zastosowaniu stopy referencyjnej NBP obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy (rok rozpoznania kosztu podatkowego).

Z przepisu nie wynika, że raz ustalona wartość oprocentowania (tj. w oparciu o stopę referencyjną NBP obowiązującą w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok przekazania zysku na odpowiedni kapitał czy wniesienia dopłaty) powinna być stosowana w całym okresie odliczenia. Tym samym, przykładowo w przypadku przekazania wypracowanego zysku za 2022 r. na kapitał zapasowy (przekazanego uchwałą zysku na kapitał zapasowy w 2023 r.), podatnik przy obliczeniu kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 15cb ustawy CIT w rozliczeniu rocznym za 2023 r. powinien uwzględnić stopę referencyjną NBP z ostatniego dnia roboczego roku 2022.

Natomiast organy potwierdzają (m.in. interpretacja KiS z 14 września 2023 r., sygn. 0111- KDIB2-1.4010.285.2023.1.AS), że po upływie 3 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym dopłata została wniesiona do spółki, albo została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce, ma ona prawo zwrócić dopłaty lub dokonać podziału i wypłaty zysków, stanowiących faktyczną podstawę kalkulacji kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15cb ust. 1 ustawy CIT, zachowując przy tym prawo do uwzględnienia tych kosztów uzyskania przychodu w roku wniesienia dopłaty bądź przeznaczenia zysku na kapitał zapasowy lub rezerwowy oraz w dwóch następnych latach.

Przykładowo, jeśli spółka przeznaczyła zysk netto za rok obrotowy 2022 na kapitał zapasowy uchwałą Zgromadzenia Wspólników w roku 2023, to wypłata części zysku stanowiącego faktyczną podstawę kalkulacji kosztu uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15cb ust. 1 ustawy CIT, przez spółkę nie wcześniej niż w 2027 roku nie spowoduje utraty prawa do rozpoznania tego kosztu uzyskania przychodu w roku podwyższenia kapitału zakładowego (2023) oraz dwóch następnych latach (2024 – 2025).