Przedsiębiorcy, którzy w ramach wykonywanej działalności gospodarczej świadczą usługi najmu ruchomości i nieruchomości użytkowych, nie zawsze mogą uzyskać stałe, cykliczne przychody z najmu. Uzależnione jest to od zainteresowania najemców i wyboru danej ruchomości lub nieruchomości spośród wielu innych dostępnych na rynku. Faktyczne wykorzystanie tych środków trwałych jest uzależnione w praktyce od czasu trwania zawartych umów.

Czasowe nieużywanie poszczególnych środków trwałych wyłącznie z przyczyny braku pozyskania najemców/leasingobiorców na nie (a nie z powodu przeznaczenia ich do innych celów, np. kwalifikacji jako towar handlowy w celu sprzedaży) nie powoduje konieczności zmniejszenia dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Jeśli zamiarem przedsiębiorcy jest ciągłość najmu/leasingu, a brak najemców/leasingobiorców jest spowodowany czynnikami niezależnymi od podatnika, to ma on prawo do realizacji odpisów amortyzacyjnych.

Czasowego braku najemcy/leasingobiorcy nie należy utożsamiać z sezonowym czy czasowym brakiem przydatności środka trwałego do wynajmu/leasingu. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w okresie przejściowego nieużytkowania środków trwałych spowodowanego poszukiwaniem najemców/leasingobiorców należy kontynuować ich amortyzację podatkową. Stanowisko to potwierdza m.in. Dyrektor KiS w interpretacji z 19 grudnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.650.2023.1.KS.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 listopada 2017 r., nr 0115-KDIT3.4011.300.2017.2.MPŁ, który stwierdził, że przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego jest celowa (stała lub czasowa) rezygnacja – w związku z którą następuje zaprzestanie używania tych składników – tj. sytuacja gdy podatnik (w tym czasie) nie chce uzyskiwać przychodu z najmu.

Natomiast czasowa przerwa np. w wynajmowaniu lokalu użytkowego spowodowana m.in. przerwą remontową bądź wypowiedzeniem umowy najmu, w czasie której podatnik czyni starania w celu pozyskania najemców, nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Do kosztów uzyskania przychodu z lokalu w okresie przerwy pomiędzy najmem, podatnik może zaliczać wydatki ponoszone z tytułu opłat za energię elektryczną, opłaty wnoszone do wspólnoty mieszkaniowej, internet, odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu, podatek od nieruchomości, opłatę za użytkowanie wieczyste, ubezpieczenie. Podobnie w przerwie między najmami lokali użytkowych będzie nadal możliwość odliczania podatku VAT z ponoszonych powyższych wydatków. Właściciel lokali powinien jednak czynić aktywne starania w pozyskaniu kolejnych najemców.

Podatnik jest również uprawniony do zmiany stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych na dowolnym poziomie nieprzekraczającym maksymalnych stawek wynikających z wykazu, począwszy od miesiąca wprowadzenia środka trwałego do ewidencji lub począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.