Wyłączenia z możliwości podatkowej amortyzacji od 2023 roku dotyczą również podatników, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy. Przykładowo, jeśli rok podatkowy, kończyć się będzie 30 września 2023 r. , to podatnik też nie ma prawa do amortyzowania budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych dłużej niż do 31 grudnia 2022 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 października 2022 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.495.2022.1.SH). Organy podatkowe umożliwiają jednak zaliczenie do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanej inwestycji, niezależnie czy została ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2022 r., czy po tej dacie, o ile likwidacja nie jest związana ze zmianą działalności (m.in. stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 marca 2023 r., nr interpretacji 0111-KDIB1-1.4010.40.2023.2.AND).

Przedsiębiorcy jako właściciele lokali ponoszą nadal wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości mieszkalnych, typu czynsz, media, ubezpieczenie, itp. W przypadku takich wydatków organy podatkowe akceptują możliwość ujęcia ich w kosztach podatkowych, jeśli lokal jest wykorzystywany do celów prowadzonej działalności gospodarczej, argumentując, że nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT jako koszty niepodatkowe.

Ograniczenia co do ujęcia w kosztach podatkowych amortyzacji mogą dotyczyć również lokali niemieszkalnych , jeśli są wykorzystywane do celów mieszkaniowych. W takiej sytuacji należy stosować art. 22f ust. 4 ustawy PIT, zgodnie z którym, jeżeli tylko część nieruchomości lub lokalu użytkowego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu. A więc w przypadku wykorzystania w prowadzonej firmie tylko części budynku usługowo-mieszkalnego, do kosztów uzyskania przychodów podatnik może zaliczać odpisy amortyzacyjne tylko w proporcji.

Jedyny wyjątek w przypadku lokali mieszkalnych stanowią te, które położone są w zabytku nieruchomym.  Zgodnie z art. 26hb ust. 11 ustawy o PIT wyłączono stosowanie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45, w przypadku skorzystania z odliczenia wydatków dotyczących zabytków nieruchomych. A więc amortyzując taką nieruchomość w ramach działalności gospodarczej, nie trzeba wykluczać z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych, od tej części wartości zabytku nieruchomego, która odpowiada poniesionym wydatkom na jego nabycie, a odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w ramach ulgi na zabytki. Organy podatkowe potwierdzają możliwość podwójnego rozliczania wydatków ponoszonych na zabytki nieruchome, zarówno jako koszty uzyskania przychodów, jak i poprzez odliczenie w ramach ulgi podatkowej (m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z 24 stycznia 2023 r., nr 0114-KDIP3 2.4011.1076.2022.2.MR oraz z 16 stycznia 2023 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.939.2022.2.AP).
dr Małgorzata Rzeszutek

doradca podatkowy