Skopiuj link
W takim przypadku przy przekazaniu na cele osobiste takiego towaru podstawą opodatkowania będzie, co do zasady, cena nabycia części składowych towaru przekazywanego bezpłatnie, określona w momencie tego przekazania (vide: pkt 70 i 77 wyroku C-322/99 i C-323/99).
Zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter doprecyzowujący. Dyrektywa 20061112/WE nie uznaje za odpłatną dostawę towarów wykorzystania na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki (pomimo że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych towarów). Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o V A T nie zawiera obecnie wskazania, iż warunkiem wyłączenia z opodatkowania przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek jest przekazywanie ich na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Poza tym ścisłe odwzorowanie przepisu art. 16 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE powoduje, że w przepisie art. 7 ust. 3 ustawy o V A T nie będzie już mowy o przekazywaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Pozostawienie wymienienia tych towarów nawet jako przykładowych powodowałoby, że przepis byłby niespójny i mógłby rodzić wątpliwości interpretacyjne w sytuacji np. konieczności odpowiedzi czy drukowany materiał reklamowy może być przekazany na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością. Przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nadal nie będzie podlegało opodatkowaniu, jeśli towary te będą mieściły się w definicji prezentów o małej wartości. Zmiana w art. 7 ust. 7 ustawy o VAT w sposób pełniejszy dostosowuje definicję próbki do rozumienia tego pojęcia w prawie unijnym. W kwestii tej wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 30 września 201 O r. w sprawie C-581/08 EMI Group, wskazując co należy rozumieć przez próbkę, której przekazanie nie wiąże się z opodatkowaniem podatkiem VAT. Wykorzystując doprecyzowanie tego pojęcia dokonane przez TSUE, zaproponowano skorygowane brzmienie definicji próbki, obejmując zakresem tego pojęcia identyfikowalne jako próbka egzemplarze towaru, spełniające warunki określone w art. 7 ust. 7 ustawy o VAT. Jest to zgodne z powołanym orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości UE, który stwierdził, że państwa członkowskie mogą, w celu zapewnienia pełnego poszanowania ograniczeń wyjątku, o którym mowa w art. 5 ust. 6 zdanie drugie szóstej dyrektywy, nałożyć na podatników rozprowadzających próbki dla potrzeb swego przedsiębiorstwa obowiązek zastosowania zabezpieczeń pozwalających zapobiegać ryzyku wykorzystywania próbek w sposób stanowiący nadużycie. Zabezpieczenia takie mogą przykładowo obejmować obowiązek umieszczania nalepki informującej, że dany towar jest próbką, albo zamieszczania w umowach postanowień przewidujących odpowiedzialność cywilną pośredników, takich jak „popularyzatorzy”, którzy otrzymują próbki w celu ich przekazywania innym osobom (pkt 38 wyroku). W związku z tym przy wprowadzaniu definicji próbki odwołano się do identyfikowalnych jako próbka egzemplarzy towarów lub ich niewielkich ilości, mających na celu promocję jego sprzedaży. W świetle wprowadzonej definicji za próbki mogą być uznane przykładowo książki, w tym egzemplarze do recenzji oraz płyty (jeżeli zostaną spełnione określone w proponowanym przepisie warunki).
W związku ze zmianami wprowadzanymi w art. 7 ust. 2 ustawy o V AT doprecyzowano art. 8 ust. 2 pkt l ustawy o VAT, poprzez wskazanie, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów wskazanych w tym przepisie, jeżeli podatnikowi przysługiwało (w całości lub części) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, również przy imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.
Podkreślenia wymaga, że w przypadku przekazania na cele osobiste towaru, przy nabyciu którego nie przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia, natomiast przy nabyciu części składowych towaru prawo takie przysługiwało, podstawą opodatkowania będzie cena nabycia części składowych tego towaru, określona w momencie tego przekazania. Powyższe jest zgodne z tezami wynikającymi z orzecznictwa TSUE, m.in. z wyroku w sprawach połączonych C-322/99 i C-323/99.
Zobacz szkolenie: