Skopiuj link
Zmianie ulega art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z jego brzmieniem obowiązującym do końca marca 2013 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 %, pod warunkiem że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów. Jednym z warunków zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie jest podanie na fakturze NIP-u UE dostawcy, jak i kontrahenta. Literalne brzmienie powyższego przepisu wskazuje, że niepodanie jednego ze wskazanych NIP-ów na fakturze WDT pozbawia podatnika prawa do zastosowania stawki 0% w stosunku do dokonanej dostawy w wyniku której przemieszczono towar z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE.
Należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-146/05 z dnia 27 września 2007 r. w sprawie Albert Collée stwierdził, że skoro fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, aby zwolnienie z VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne, a inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych. Uznanie bowiem, że niepodanie na fakturze NIP dostawcy, czy nabywcy wewnątrzwspólnotowego pozbawia sprzedawcę prawa do zastosowania stawki 0% przy WDT powodowałoby naruszenie zasady proporcjonalności, która wymaga przepisy prawne uchwalane w państwach członkowskich UE nie wykraczały poza to, co jest odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów, którym mają służyć, przy czym oczywiście tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich działań, należy stosować najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (orzeczenie TSUE C-504/04 z dnia 12 stycznia 2006r. w sprawie Agrarproduktion Staebelow GmbH v. Landrat des Landkreises Bad Doberan).
W kontekście ww. zasad konieczne stało się uchylenie przez polskiego ustawodawcę przepisu art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w części dotyczącej NIP-ów na fakturze jako przepisu naruszającego ww. zasady prawne UE.
Ponadto ustawodawca rezygnuje z warunku jaki wynika z art. 13 ust. 6 ustawy o VAT (chociaż, co ciekawe, nie dokonuje zmiany tego przepisu – zmiana ta zostanie dokonana dopiero z dniem 1 stycznia 2014 r.). Podatnik dla zastosowania stawki 0% dokonując dostawy wewnątrzwspólnotowej nie będzie zobligowany do rejestracji w dniu tej dostawy, lecz najpóźniej w dniu, w którym będzie składał deklarację podatkową VAT-7 (nowododany art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT). Obecnie bowiem podatnik powinien dokonać rejestracji dla celów VAT UE w dniu dostawy. Późniejsza rejestracja po dacie dostawy pozbawić może podatnika możliwości zastosowania stawki 0%. Po zmianie przepisów ostatnim terminem, w którym podatnik będzie uprawniony do rejestracji w celu zachowania prawa do stawki 0% będzie dzień złożenia deklaracji VAT-7. Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT określając ostateczny termin rejestracji dla celów VAT UE nie wskazuje na termin do złożenia deklaracji, lecz na dzień złożenia deklaracji bez względu na to, czy deklaracja ta została złożona w terminie do jej złożenia, czy też nie. Jeśli podatnik uchybi terminowi do złożenia deklaracji i złoży ją po 2 miesiącach wraz z wykazanym WDT, aby nie utracić prawa do stawki 0% będzie miał obowiązek rejestracji dla celów VAT UE najpóźniej w dniu, w którym będzie składał „spóźnioną” deklarację.
Ustawodawca uchyla również w art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, który odnosi się do kopii faktury stanowiącej dowód, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Sama faktura bez jakichkolwiek adnotacji odbiorcy, bądź przewoźnika nie może stanowić dokumentu potwierdzającego dostarczenie towaru nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Dowodami tymi mogą być natomiast inne dowody wskazane w art. 42 ust. 3-5 i ust. 11 ustawy o VAT. Uchylenie tego przepisu (art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT) skutkuje koniecznością odpowiedniego dostosowania brzmienia ust. 4 i 5 art. 42 do wykreślonego art. 42 ust. 3 pkt 2. Jest to zmiana o charakterze porządkowym.
Aktualna promocja:
