Skopiuj link
W dniu nabycia samochodu ciężarowego (luty 2010 r.) wymienionego w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT spółka miała pełne prawo do odliczenia podatku. Zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem art. 86 ust. 5b ustawy o VAT w przypadku gdy w pojeździe, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w ust. 5, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 4 pkt 1-4 – podatnik obowiązany jest do pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o tych okolicznościach, w terminie 7 dni od ich zaistnienia. Natomiast w świetle art. 86 ust. 5c ustawy o VAT jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 5b, zostaną dokonane w okresie 12 miesięcy licząc od miesiąca, w którym otrzymano fakturę lub dokument celny, podatnik jest obowiązany do skorygowania kwoty podatku naliczonego w całości w rozliczeniu za okres, w którym dokonano tych zmian.
W omawianej sytuacji Spółka chce dokonać zmian w 2013 r., a więc okres 12 miesięcy, o którym mowa w art. 86 ust. 5c już dawno minął. Przepis ten nie ma w tej sytuacji zastosowania.
Organ podatkowy oparł się jednak nie na brzmieniu art. 86 ust. 5c obowiązującego w dacie zakupu pojazdu, lecz na treści art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. 247, poz. 1652 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy w pojeździe, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2 pkt 1-4 (odpowiednik art. 86 ust. 4 ustawy o VAT), podatnik jest obowiązany do skorygowania kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dokonał jego odliczenia.
Organ w wydanej interpretacji twierdzi więc, że podatnik powinien dokonać korekty deklaracji, w której odliczył podatek (luty 2010 r.) i skorygować in minus odliczony wcześniej podatek naliczony.
Należy wskazać, że identyczna sytuacja była przedmiotem rozstrzygnięcia dokonanego w wyroku z dnia 6 marca 2012 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 52/12, w którym stwierdzono, „że ocena skutków prawnych zdarzenia, które miało miejsce pod rządem ustawy ustanawiającej prawo do odliczenia podatku naliczonego (ustawa o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 roku) powinna być dokonywana w oparciu o przepisy obowiązujące w czasie dokonania odliczenia. te przepisy bowiem określały kto i na jakich zasadach może skorzystać z prawa do odliczenia oraz w jakich przypadkach może to prawo utracić.
Stanowisko prezentowane przez Ministra Finansów prowadziłoby do uznania, że podatnik podejmując czynności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej zobowiązany jest przewidywać potencjalne rozwiązania legislacyjne ustawodawcy i podejmować decyzje mając na uwadze treść przyszłych aktów normatywnych o bliżej nieokreślonym brzmieniu. zachowanie takie jest oczywiście niemożliwe do zaakceptowania”.
Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 985/12.
Jednakże nie jest to jedyny argument jaki można przytoczyć w ww. kwestii. Otóż przepis art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym jest przepisem prawa materialnego. Przepis prawa materialnego może być stosowany wyłącznie w chwili zdarzenia dającego podstawę do określania praw czy obowiązków danego podmiotu. Oznacza to, że w dacie zdarzenia (luty 2010 r.) przepis art. 3 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym nie obowiązywał i nie może być wówczas stosowany. To oznacza, że organ podatkowy, gdyby nawet chciał zakwestionować postępowanie podatnika w rozliczeniu za luty 2010 r. (za okres, w którym podatnik dokonał jakoby nienależnego odliczenia podatku), to nie może tego uczynić, bowiem nie istniała w dacie odliczenia (luty 2010 r.) podstawa prawna (poza art. 86 ust. 5c ustawy o VAT niemającym w tej sprawie zastosowania) obowiązująca podatnika do dokonania owej korekty. Co więcej, gdyby nawet organ podatkowy chciał wydać decyzję podatkową za luty 2010 r. chcąc określić zawyżony podatek naliczony, to nie może jej wydać, bowiem w lutym 2010 r. nie istniała podstawa prawna nakazująca taką korektę. Przepis art. 3 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym jest, jak wyżej wskazano przepisem prawa materialnego obowiązującym od stycznia 2011 r., przez co nie może być powoływany jako podstawa prawna decyzji podatkowej wydawanej za okresy wcześniejsze.
Dlatego też, Spółka nie jest zobowiązana do korekty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dokonano odliczenia, a interpretacja organu podatkowego jest błędna i wyraża stanowisko aparatu skarbowego niepoparte przepisami prawa – co zostało jednoznacznie dowiedzione.
Aktualna promocja:
