Skopiuj link
Z pytaniem do organu podatkowego zwrócił się Podatnik, który wystawił fakturę związaną z usługami budowlanymi w budynku mieszkalnym, którego powierzchnia użytkowa obliczona na podstawie art. 1a ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynosi ponad 300 m2 tj. 324,13 m2.
Podatnik zadał pytanie jaką z ustawowych definicji „powierzchni użytkowej”, o których mowa w art. 41 pkt 12b ust. 1 ustawy o VAT należy zastosować, albowiem definicji tej brak w ustawie o VAT, a w ocenie wnioskodawcy winna być zastosowania definicja z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, co skutkowałoby częściowym zastosowaniem stawki VAT 23% w przypadku budynku, w którym wykonywane były prace budowlane.
Zdaniem Podatnika należy zastosować definicję powierzchni użytkowej użytej w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Podatnik powołał się na orzeczenie NSA z 8 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 888/12. NSA wskazał w nim, że „brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o VAT, przy jednoczesnym braku odsłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia że możliwość zastosowania obniżonej stawki VAT zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowane pojęcia "powierzchnia użytkowa" na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także – norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, iż nie są obligatoryjne. Dlatego uznać należy, że przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia "powierzchni użytkowych" w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia "powierzchni użytkowych" można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne. Należy bowiem przypomnieć, że przytoczone wyżej przepisy ustaw podatkowych, tj. u o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy ustalaniu powierzchni użytkowej odsyłają do elementów występujących w normie PN-70/B-02365”.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe. Organ podatkowy wskazał, że w myśl art. 41 ust. 12a i 12b ww. ustawy, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.
Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:
1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy o VAT).
Art. 2 pkt 12 ustawy o VAT zawiera definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którą, obiektami takimi są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.
Wskazać należy także, iż zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.
Natomiast z uregulowań zawartych w ustawie Prawo budowlane wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.
Jak wynika z cyt. wyżej art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.
W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w Objaśnieniach wstępnych, w pkt 2 – Pojęcia podstawowe – wskazano – budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.
W konsekwencji odnosząc wskazane regulacje prawne do opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, iż przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartą w obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12a, czy też art. 2 pkt 12 ustawy.
Ponadto należy zauważyć, że Podatnik winien każdorazowo badać czy spełnione zostały warunki uprawniające do zastosowania preferencji określonych w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT. Bowiem limit powierzchni użytkowej, o której mowa w cyt. wyżej przepisach, to kryterium, które będzie każdorazowo decydować czy do całej wartości usług zastosowanie będzie miała 8% stawka podatku od towarów i usług czy też do części w zależności od powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych – stosownie do art. 41 ust. 12a i 12b ustawy o VAT. Wobec powyższego w odniesieniu do budynku, w którym Podatnik wykonał roboty wymienione w opisanej fakturze, powinien dla ustalenia powierzchni użytkowej kierować się definicją zawartą w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.
Zatem w przypadku, gdy roboty te były wykonane w ramach czynności określonych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT oraz powierzchnia użytkowa tego budynku wyliczona w oparciu o definicję zawartą w PKOB nie przekracza 300 m2, usługi korzystają z obniżonej stawki 8% VAT.
Natomiast gdy powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2 preferencyjną stawkę podatku VAT w wysokości 8% stosuje się, zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy, tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej te obiekty do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Natomiast w pozostałej części, nie objętej stawką preferencyjną, zastosowanie znajdzie podstawowa stawka podatku w wysokości 23%.
Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołany przez Wnioskodawcę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego 8 maja 2013r. sygn. akt I FSK 888/12, bowiem jest on rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym.