Dla polskich firm te dodatkowe formalności są niezbędne by móc współpracować z obcokrajowcami, którzy często mają wysokie kwalifikacje techniczne. Jednak organy podatkowe nie traktują wydatków ponoszonych przez firmy jako neutralnych podatkowo z punktu widzenia podatku PIT.  Tłumaczą to m.in. brakiem obowiązku finansowania tych opłat przez firmę zatrudniającą. Koszty uzyskania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę obciążają co do zasady cudzoziemca, na którym ciąży obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej za wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę oraz koszt wydania karty pobytu. Wynika to z postanowień art. 98 ust. 1 i art. 229 ustawy o cudzoziemcach oraz z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2022 r. poz. 2142 ze zm.) oraz art. 5 ust. 1 w związku z częścią III pkt 2b załącznika do tej ustawy. W związku z tym pracodawca nie ma prawnego obowiązku ponoszenia ww. kosztów.

W sytuacji, gdy pracodawcy oferują pracownikom całą gamę nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, które leżą niejako wpół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy (przepisy b.h.p.) i które są zwolnione z tego podatku – każda sprawa wymaga jej rozpatrzenia z uwzględnieniem wszystkich elementów dotyczących wykonywanej pracy, tj. w szczególności postanowień umowy o pracę, charakteru pracy oraz powinności pracodawcy wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy.

Oznacza to, że pokrycie kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług, jeżeli obowiązku ich pokrycia na pracodawcę nie nakładają przepisy prawa, w świetle obowiązujących przepisów, stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji podlega opodatkowaniu jak wynagrodzenie za pracę.

W związku z powyższym na firmie, z tytułu dokonania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko to zaprezentowane jest m.in. w interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 18 stycznia 2023 roku, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.886.2022.1.MKA. Pracodawca będzie musiał wykazać wysokość sfinansowanych świadczeń jako przychód w PIT-11 pracownika.

Żaden z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom jak np. w zakresie wsparcia procedur imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług. Wobec czego pracownik korzystając z tego świadczenia sfinansowanego z majątku pracodawcy zaoszczędza wydatku jaki musiałby ponieść i tym samym uzyskuje korzyść majątkową.
dr Małgorzata Rzeszutek

doradca podatkowy