Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi wydatku związanego z jazdą lokalną, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77.5 Kodeksu pracy. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, musiałby je pokryć z własnych środków. Przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego, zwrot kosztów poniesionych przez pracowników tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, samochodu prywatnego elektrycznego do celów służbowych celem wykonywania zadań zleconych przez pracodawcę będzie stanowić dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sam fakt zawarcia odrębnej umowy z pracownikiem, co do kwestii wykorzystania prywatnego samochodu elektrycznego pracownika nie ma znaczenia, gdyż zatrudniony wykorzystuje swój samochód celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Wykorzystywanie samochodu prywatnego spalinowego bądź elektrycznego do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.

Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów elektrycznych stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wtedy tylko wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw (zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT). W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy. W związku z wypłatą ww. ryczałtów ciążą na podmiocie obowiązki płatnika, o których mowa w art. 32 ust. 1 i art. 38 ust. 1 ustawy PIT tj. obliczania, pobierania i wpłacania organowi podatkowemu zaliczki na podatek dochodowy.

Omawianie zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca. Potwierdza to interpretacja Dyrektora KiS z 15 listopada 2024r., sygn. 0115-KDIT2.4011.444.2024.2.MD. Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów. Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

– ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska”,

– ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach,

– ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej,

– ustawa z 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych.