Definicja kosztów finansowych zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT ma charakter otwarty. Kosztami finansowania dłużnego są wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i korzystaniem z tych środków. A więc koszty finansowania dłużnego obejmują wydatki związane z udostępnieniem i korzystaniem z cudzego kapitału.

Do końca 2021 r. ustalanie limitu kosztów finansowania dłużnego przez organy podatkowe były odmienne od wyroków sądów administracyjnych. Organy podatkowe uznawały że limit wynosi 3 miliony zł lub 30% podatkowej EBITDA, przepis art. 15c ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu do końca 2021 r.) należało interpretować zgodnie z wykładnią celowościową tj. limit 3 milionów zł lub 30% podatkowej EBITDA w zależności od tego która wartość jest wyższa (przykładowo interpretacja podatkowa z 10 lutego 2021 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.589.2020.1.AN, z 9 listopada 2020 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.356.2020.1.PB), z kolei sądy administracyjne uznawały, że limit wynosi sumę 3 miliony zł i 30% podatkowej EBITDA (przykładowo, wyrok WSA z 22 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 502/21, z 17 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1177/20, z 10 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1164/20).

Celem ustawodawcy od 2022 roku było umożliwienie podatnikowi skorzystanie z jednego z limitów, w zależności od tego który jest wyższy. Użycie zwrotu „bezpieczna przystań” w odniesieniu do wartości 3 mln zł wskazuje, że nastąpiło przyzwolenie podatnikowi do skorzystania z wyższej wartości, ale podatnik nie może łączyć obu tych limitów. W sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przekroczy 3 mln zł, ale będzie wyższa od 30% „podatkowej EBITDA” podatnika, może on korzystać z tzw. „bezpiecznej przystani”, tj. limitu 3 mln zł, który nie zostanie przekroczony. Podatnik wówczas nie będzie zobowiązany do wyłączenia części kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Dodatkowo nowelizacja przepisów podatkowych od 2022 roku wprowadziła do ustawy o CIT, przepis, na mocy którego przedsiębiorcy nie mogą już zaliczać do kosztów podatkowych kosztów finansowania dłużnego uzyskanych od podmiotu powiązanego w części, w jakiej zostały przeznaczone bezpośrednio lub pośrednio na transakcje kapitałowe, w szczególności na: nabycie lub objęcie udziałów, nabycie ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną, wniesienie dopłat, podwyższenie kapitału zakładowego lub wykup udziałów własnych w celu ich umorzenia.( art. 16 ust. 1 pkt. 13f ustawy o CIT). Oznacza to, że przykładowo, spółka, która skorzystała z finansowania dłużnego w wysokości przekraczającej 10 mln PLN otrzymanego od zagranicznego podmiotu powiązanego w celu przejęcia udziałów w innej spółce, nie będzie mogła zaliczyć odsetek z tym związanych do kosztów uzyskania przychodu. Nadal jednak będzie miała obowiązki dokumentacyjne w zakresie cen transferowych. Przepis ten więc mocno ograniczył opłacalność zawierania szeroko rozumianych transakcji finansowych między polskimi a zagranicznymi podmiotami powiązanymi.

dr Małgorzata Rzeszutek

doradca podatkowy