Skopiuj link
Powyższy przepis ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. i jest konsekwencją art. 220a dyrektywy Rady 2010/45/UE zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania. Wynika z niego, że podatnicy od nowego roku w sytuacji częstej sprzedaży na rzecz podatników VAT będą mogli wystawiać faktury uproszczone, które nie będą musiały zawierać wszystkich danych nabywcy, które do tej pory na fakturach musiały być umieszczane. Nie będzie konieczności wskazywania na nich nazwy nabywcy, jak i jego adresu, będzie jednak musiała zawierać numer identyfikacji podatkowej nabywcy – NIP. Faktura taka nie będzie również musiała zawierać:
- miary i ilości dostarczonych towarów lub zakresu wykonanych usług,
- ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto),
- wartości dostarczanych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
- stawki podatku,
- sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionej od podatku,
- kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
Brak ww. danych na fakturze uproszczonej będzie warunkowany podaniem na fakturze danych pozwalających określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.
Intencją ustawodawcy jest to, aby pomimo braku kwoty podatku zawartej na fakturze kwotę podatku dało się określić na podstawie innych danych np. nazwy sprzedawanej usługi, czy dostarczanego towaru. Wyliczenie podatku dokonywane byłoby rachunkiem „w stu”. Takie określenie kwoty podatku powinno, co do zasady, dawać możliwość nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego z takiej faktury. Jednakże pomimo zgodności § 5 projektowanego rozporządzenia z art. 220a ww. dyrektywy, brzmienie § 5 projektu rozporządzenia jest nieprzystające do art. 86 ust 2 pkt 1 lit a ustawy o VAT. Bowiem w myśl tego przepisu kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Przepis ten wskazuje, że kwota podatku naliczonego powinna być określona na fakturach. Natomiast na fakturze uproszczonej kwota podatku naliczonego nie będzie określona, lecz będzie dawała się określić. Pobieżna analiza tych przepisów wskazuje, że są one do siebie nieprzystające. Na podstawie art. 86 ust. 2 możnaby dowodzić, że podatnik nie może dokonać odliczenia podatku z takiej faktury, bowiem kwota podatku nie jest określona. Można będzie co prawda kwotę tę obliczyć – określić, lecz sama w sobie nie będzie określona. Oczywiście możnaby w celu uzyskania prawa do odliczenia podatku powoływać się bezpośrednio na art. 178 dyrektywy 2006/112/WE. Wydaje się jednak, że należy w takcie prac parlamentarnych dokonać zmian redakcyjnych w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, tak aby nie było wątpliwości dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur uproszczonych.
Dodać należy, że faktur uproszczonych nie będzie można wystawiać w transakcjach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i na terytorium kraju oraz w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.
Zobacz szkolenie: