Pracodawcy w ramach rozliczeń z pracownikami wypłacają różne dodatki o charakterze fakultatywnym, ale rodzące określone skutki podatkowe dla pracownika. Przykładem mogą być dodatki rekrutacyjne czy dodatki z tytułu rezygnacji z samochodu służbowego. Innym typem świadczenia jest dodatek relokacyjny. Do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik, z drobnymi wyjątkami.

Podstawowym typem świadczenia dla pracowników poruszających się w czasie pracy samochodem jest zapewnienie samochodu służbowego. Jednak przepisy prawa pracy nie nakładają na firmy obowiązku zapewnienia pracownikom samochodów służbowych. Zapłata dodatku w zamian za możliwość nieponoszenia określonych wydatków mieści się w definicji kosztu dla firmy – w szczególności jako poniesionego w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu. Wskazuje na to m.in. interpretacja Dyrektora KiS z 20 listopada 2025r., sygn.  0111-KDIB1-2.4010.520.2025.1.AK. Przyznana kwota dodatku dla pracownika powinna stanowić źródło przychodu ze stosunku pracy, być opodatkowana oraz powinny być od niej odprowadzone składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Inny typ dodatku to premia za rekomendacje pracowniczą. Wypłacenie pracownikowi polecającemu dodatku rekrutacyjnego ma miejsce najczęściej wtedy, gdy w momencie jego wypłaty pozostaje on w stosunku pracy. Zasady działania procedury dotyczącej dodatku rekrutacyjnego powinny być określone w regulaminie firmy i podane do wiadomości pracowników. Organy podatkowe wskazują (m.in. Dyrektor KiS w interpretacji z 8 stycznia 2025r., sygn. 0115-KDIT1.4011.731.2024.1.AS), że taki dodatek jest traktowany jako premia pieniężna nabyta z tytułu rekomendacji pracowniczej i stanowi przychód pracownika, który jest oskładkowany i opodatkowany.

Są też dodatki w postaci sfinansowania wycieczki dla pracownika. Wartość wynagrodzenia dodatkowego wypłaconego pracownika w formie wycieczki stanowić będzie przychód ze stosunku pracy tego pracownika, wobec czego na firmie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku.

Powyższe przypadki wskazują, że dodatki do wynagrodzeń wypłacane pracownikom należy zakwalifikować do świadczeń pieniężnych, stanowiących przychód ze stosunku pracy. Niektóre dodatki jednak korzystają ze zwolnień podatkowych. Przykładowo, otrzymane dodatki (relokacyjny i z tytułu przeprowadzki), będące zasiłkiem na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym stanowią – w momencie ich wypłaty – przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Jednak, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, dodatki te – a dokładniej suma tych świadczeń otrzymanych z tytułu każdorazowego przeniesienia objęta jest zwolnieniem do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Dodatek może być związany np. z zakupem urządzeń lub specjalnych przedmiotów potrzebnych w nowym miejscu, instalacją mediów i sprzętu telewizyjnego, itp.