Inwentaryzacje w wielu firmach już trwają, jednak część składników majątku może się okazać, iż nie wymaga tak dokładnego spisania – szczególnie jeśli chodzi o tzw. wyposażenie. Jeżeli dany składnik majątku został przyjęty do ewidencji środków trwałych, to powinien być inwentaryzowany. Natomiast, wyposażenie zakupione po przyjęciu do użytkowania środka trwałego można traktować dwojako. Jeżeli zakupione zostaną pojedyncze elementy o nieistotnej wartości, to mogą zostać ujęte bezpośrednio w koszty. Lecz jeżeli ich łączna wartość będzie istotna, to należy rozważyć ujęcie zbiorczego obiektu inwentarzowego.

Jeżeli jednostka nie chce prowadzić dla wyposażenia osobnej ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych i osobnej dla celów podatkowych powinna zrezygnować z amortyzacji wskazanych składników majątku. Umożliwia to art. 16d ust. 1 ustawy CIT, który stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy, których wartość początkowa nie przekracza 10.000 zł.

W przypadkach takich składników majątku nie zalicza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaś wydatki poniesione na ich nabycie zalicza się bezpośrednio do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Odpisanie składników majątku bezpośrednio w koszty w momencie oddania do używania skutkuje tym, że nie są one objęte ewidencją bilansową. Ustawa o rachunkowości – wskazuje, że inwentaryzacji rocznej podlegają aktywa i pasywa jednostki (art. 26). Ustawa nie nakłada obowiązku inwentaryzacji niskocennych składników majątku, które zostały odniesione jednorazowo w koszty pod datą przekazania do używania w pełnej wartości początkowej (bez ujmowania w ewidencji środków trwałych). Tym samym nie można wskazać ustawowych obowiązków i terminów przeprowadzenia inwentaryzacji takich składników majątku.

W polityce rachunkowości jednostka może wprowadzić dodatkowy zapis, iż kierownik jednostki obliguje pracowników do przeprowadzenia corocznej inwentaryzacji metodą spisu ilościowego z natury, także niskocennych składników majątku, co pomaga w dokonaniu właściwej oceny majątkowej posiadanego przez jednostkę mienia. Przykładowo, składniki aktywów trwałych takie jak: smartfony, telefony, ładowarki wydane pracownikom czy zleceniobiorcom mogą być objęte ewidencją bilansową (w przypadku uznania za środek trwały) lub pozabilansową (w przypadku ujęcia w kosztach okresu), zaś pendrive, segregatory i inne drobne artykuły biurowe typu zszywacze, markery mogą nie podlegać jakiejkolwiek ewidencji.

Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Może to dotyczyć również niskocennych składników majątku. W konsekwencji kierownik jednostki może zarządzić ujęcie wydatku w księgach na podstawie dowodu zastępczego. Taki dowód, na ogólnych zasadach, będzie mógł być dowodem poniesienia kosztów na gruncie ustaw o podatku dochodowym.

Jeśli więc w ewidencji środków trwałych jednostka posiada dużą liczbę przedmiotów o niskiej wartości, można dokonać przekwalifikowania tych przedmiotów na wyposażenie i wprowadzić na pozabilansową ilościową ewidencję wyposażenia, a jeśli nie są już zdatne do użytku i zamortyzowane to powinno się dokonać fizycznej likwidacji tych składników majątku.