W myśl art. 3 ust. 2b pkt 7 ustawy PIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów uważa się także dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Za dochody (przychody) te uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1 ustawy PIT (w tym przychody z umów cywilnoprawnych), jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 1-6 PIT.

Polskie organy podatkowe uznają bardzo często, że fakt wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy cywilnoprawnej przez polskiego zleceniodawcę oznacza konieczność naliczenia podatku w Polsce (w przypadku nierezydenta będzie to 20% podatku bez kosztów uzyskania przychodów). Zazwyczaj jednak organy podatkowe godzą się na niepobranie podatku w przypadku przedłożenia przez cudzoziemca aktualnego certyfikatu rezydencji (trzeba jedynie sporządzić informację IFT-1/IFT-1R). Certyfikat powinien być aktualizowany nie rzadziej niż co 12 miesięcy przez zleceniobiorcę.

Patrząc na temat wypłat w zakresie obowiązków firmy z tytułu świadczeń społecznych, to zgodnie z zasadami obowiązującymi w Unii Europejskiej, składki powinny być co do zasady płacone w kraju wykonywania pracy. W myśl art. 11 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego. Określenie "praca najemna" oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów stosowania ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce (a więc w Polsce dotyczy to między innymi umów zlecenia).

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD w zakresie art. 14 ust. 1 KM dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Nie ma zatem znaczenia, dla ustalenia miejsca wykonywania pracy, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy/zleceniodawcy, ale miejsce, w którym znajduje się (pracuje) pracownik/zleceniobiorca.

Osoba fizyczna (zleceniobiorca), z którą przedsiębiorca zamierza zawrzeć umowę zlecenia nie będzie podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym na zasadach właściwych dla zleceniobiorcy tj. zgodnie z art.6 ust. l pkt 4, i art.12 ust. l ustawy o systemie ubezpieczeń.

W konsekwencji art.6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie znajduje zastosowania, zlecenie nie jest wykonywane na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Podobnie wypowiedział się ZUS w odniesieniu do umowy zlecenia w piśmie z 17.04.2020 r. (WPI/200000/43/281/2020).

dr Małgorzata Rzeszutek

doradca podatkowy